Commentariorum veterum, quotquot in Ciceronis orationes extant, recognoscendorum auctor mihi fuit Carolus Halm, magister olim meus, qui adulescentem senex identidem monuit ut editionem eorum a. 1833 a Ioanne Georgio Baiter et Ioanne Casparo Orelli emissam susciperem repetendam subtiliusque adornandam. Quod novae editionis parandae consilium saepe a me per hos XXVII annos remissum aut intermissum est, numquam omissum aut relictum. Nunc tandem eo res adducta est, ut cum volumen secundum in lucem prodeat, quod commentarios inde ab Asconio ad unum omnes comprehendit, tum spes sit fore ut haud ita multo post emittatur volumen tertium, in quo ad universos commentarios indices cum nominum propriorum rerumque notabilium tum vocabulorum rariorum inerunt. Prooemii generalis simulque epilogi munus sustinebit primum volumen, quod pluribus causis adductus tempore ultimum editurus sum. Exponetur ibi de singulorum commentariorum auctoribus codicibus emendandi rationibus editionibus, denique ea qua par est et adhuc a nemine factum est cura de cunctis scriptis quae de quoque commentario ex a. 1833 aut etiam ex a. 1814 evulgata sunt. Editoris officia quaenam esse putaverim et quemadmodum sim executus, quivis, licet ab his studiis alienus, si ipsum hoc volumen pertractare aut certe percurrere maluerit quam quasi per trasennam praeteriens aspicere, ipse perspiciet. Nihilo minus e re visum est hic quoque breviter praefari. Apparatui critico quidem instruendo ita operam dedi, ut unumquemque codicem, sive excussus a superioribus esset sive non esset, meis manibus oculisque usurparem. Vaticanorum ad scholia Bobiensia foliorum, inspectorum potius a nobis a. 1884 quam pervolutatorum, praesto perdiu e regia bibliotheca Monacensi fuit exemplum a. 1906 a P. Francisco Ehrle phototypice expressum¹). Matritensis autem illius codicis, quem in utroque Asconio parentem universorum codicum Poggianorum esse princeps vidit Albertus Curtis Clark, imaginem lucis opera effingendam ipse curavi²). Ne plura: unum Cluniacensem illum codicem sive Holkhamicum, a Guilelmo Peterson a. 1901 in lucem protractum, qui scholia nonnulla continet quae ab Ambrosiano eiusdem stirpis codice paulo recentiore absunt, videre mihi tractareque non contigit³).