Talen veranderen voortdurend. Een belangrijke oorzaak van taalverandering is be'invloeding vanuit andere talen. Zo heeft de Nederlandse woordenschat zieh in de loop van de eeuwen verrijkt (sommigen beweren verarmd) met woorden die afkomstig zijn uit andere talen. Er zijn woorden binnengekomen vanuit het Grieks en Latijn, soms rechtstreeks in de klassieke fase, soms getrapt via het Middeleeuws Latijn. Later is grootscheeps ontleend aan het Frans, en nog weer later aan het Engels, terwijl in alle perioden ook ontleend is, maar dan op kleinere schaal, aan nog weer andere talen zoals het Arabisch, Hebreeuws, Maleis, etc. Op het moment dat woorden voor het eerst binnenkomen in het Nederlands zullen ze in meerdere of mindere mate afwijken in uitspraak en structuur van wat in onze taal gebruikelijk is. De importwoorden ondergaan na verloop van tijd veranderingen waardoor ze zieh allengs beter gaan voegen in het gareel van het Nederlands. In grove lijnen kunnen we zeggen dat woorden zieh ingrijpender hebben aangepast aan de structuur van het Nederlands naar mate ze langer geleden in onze taal zijn binnengedrongen. Onze woordenschat wordt traditioneel ingedeeld in drie categorieen van aangepastheid aan de Nederlandse norm.

1. Inheems: dit zijn de woorden van Germaanse oorsprong, die van oudsher tot onze taal behoren, de zg erfwoordenschat (bv man, vrouw, kind). Enkele uitzonderingen (au/ou, ei/ij) daargelaten worden deze woorden klankzuiver gespeld, dwz dat hun schrijfwijze volledig voorspelbaar is, gegeven hun uitspraak.