Het vas een jaar van afscheid nemen... / Fue un ano de adioses... / It Was a Year of Saying Goodbye...

Het was Een Jaar Van Afscheid Nemen...
(aan Saviana S.)

Ver achter ons liggen de feiten, de beloftes, de herfstkleuren.Vandaag hangt hier een ochtendlijke geurvan natte takken en bladeren,damp die opstijgt van de grasvelden en het asfalttussen de namaakboerderijendie in dit domein zijn opgebouwd.Iets van hier roeptiets van ginder op.Petrila, Petrosani, Lupeni, de dorpen waar ik kwam,nadat we afscheid hadden genomen.Het was een jaar van afscheid nemen.Ik heb me herinnerd wat er gebeurde.We keken vanuit de hotelkamer neerop de daken van de stad –dakramen als ogendie ons de hele nacht hadden bespied.Ik stond naast je bij het raam,zag je lippen bewegen, maar hoorde je niet.Ik was weggezonken,ademde, maar taalde naar niets.Was het de whisky of 'de verveling van de verschrikking',zoals een dronken dichter het noemde?Wat achter ons ligt, achtervolgt ons,Saviana. Of zeg ik, Vava?Heb je een voorkeur voor de troetelnaamdie ik van je kleine nicht ontleende?Herinner jij je nog de geur van versgebakken brooddie ons die nacht op straat tegemoet waaide?De bakker begroette ons, wit als een spook.Jij kon schrikken als geen ander.Je kon niet wennen aan het geluid van de stokslagenwaarmee kelners zigeunerkinderenhet restaurant uitdreven.Je haatte het steunen bij het neukenaan de andere kant van het gordijndat jouw bed scheidde van het bed van het echtpaardat je de kamer verhuurde.We hadden veel te vertellen, veel verhalenzonder verschiet. Andere mensenhadden ons kunnen ontvallen, anderehadden samen kunnen zijn.Vava, ik had die laatste brief moeten beantwoorden.Wat is er met je aan de hand?Wat is er gebeurd?Ben je me vergeten?De dag vordert vandaag minuut na minuut. Stapelwolken drijven voorbij.Het is laat op de middag en de regenvalt bij tussenpozen. Berkenbladeren trillen in de windachter in de tuin. Ik luister naar het cello concertoin B minor, opus 104, van Dvoráken blijf worstelen met je vragen.

Fue Un Año De Adioses...
(a Saviana Stanescu)

Lejos, detrás nuestro, están los hechos, las promesas, los colores del otoño.Hoy, un aroma de ramas húmedasy hojas húmedas se desplaza en el aire,el vapor se desprende de la pradera y del asfaltoentre las granjas falsasque se erigen en esta área.Algo de aquí evocaalgo de allí.Petrila, Petrosani, Lupeni, las villas por las que pasédespués de decirnos adiós.Fue un año de adioses.Recuerdo lo que ocurrió.Miramos desde la habitación del hotelhacia los techos de la ciudad –rascacielos como ojosque nos espiaban durante toda la noche.Me paré a tu lado en la ventana,vi tus labios moverse, pero no oí tu voz.Me sumergí,respiré profundamente, pero sin importarme nada.¿Fue el güisqui o 'el aburrimiento del temor',como un poeta borracho lo llamó una vez?Lo que queda detrás nos persigue,Saviana. ¿O debo llamarte Vava?¿Te gusta algún nombre en particularpara la mascota que pedí prestada de tu joven primo?¿Aún viene a tu memoria el aroma del pan frescoque nos invadió esa noche en la calle?El panadero nos recibió, blanco como un fantasma.Te asustabas más que cualquier otra persona que haya conocido.No te acostumbrabas al sonido de los palosque los camareros usaban para ahuyentar a los gitanitos del restaurante.Odiabas el sonido provenientedel otro lado de la cortinaque separaba tu cama de la de la parejade quienes alquilaste tu cuarto.Teníamos mucho que contarnos, muchos cuentossin sentido. Otra gentepodría habernos eludido, otrospodrían haber estado juntos.Vava, tendría que haber respondido a tu última carta.¿Cómo está tu mano?¿Qué ha ocurrido?¿Te has olvidado de mí?El día progresa, minuto a minuto. Un cúmulo de nubes pasa.Es la...