Dit is het eerste uitvoerige en kritische overzicht van vijftien jaar feministische wetenschapskritiek. De filosofe Sandra Harding onderzoekt drie epistemologische benaderingen binnen het feministische debat: het feministisch empirisme, dat alleen slechte wetenschap bekritiseert; de feministische kritiek die de maatschappelijke ervaringen van vrouwen beschouwt als een uniek uitgangspunt om in het wetenschappelijk onderzoek mannelijke vooroordelen te ontdekken; en het feministisch postmodernisme, dat de meest fundamentele wetenschappelijke veronderstellingen in vraag stelt. Harding duidt de spanningen en tegenstellingen aan binnen deze kritiek, wijst op de ontoereikendheid van bepaalde concepten waarop feministische wetenschappers zich baseren, en op onvermoede hindernissen of lacunes in hun onderzoek. Toch houdt Harding vol dat het kritische debat dat feministen op gang brachten noodzakelijk is voor het hedendaagse wetenschappelijk onderzoek. Ze verdedigt de stelling dat wetenschap nooit waardevrij is en pleit voor meer adequate opvatting over wetenschappelijke objectiviteit: een opvatting die gebaseerd is op emancipatorische waarden als antiracisme, anti-seksisme en de strijd tegen de klassemaatschappij.